Het was al een drukke vrijdag geweest, en we moesten nu dus ook om 20:15 gaan spelen in IJmuiden, na een goede rit met de zon hoog aan de hemel, kwamen we aan in een prachtige sporthal, met een prima parkeerplaats. Na onze nieuwe shrts te hebben aangedaan, werd er met de wedstrijd begonnen.

Punt voor punt pakten we, en Velsen had het nakijken. Eerste set 10-25 voor ons, de 1-0 was er, perfect. De tweede en de derde set werd er ook perfect gespeeld, de pass lag subliem, en de set-up was perfect, ook de smash was enorm goed. Dus het resultaat was al gauw 0-3. Nu die laatste set, kijken of we de volle 5 punten naar huis konden meenemen.. Het gaat al lekker en al gauw is het 10 -moeten we IJmuiden aanhouden?- 18.... Hé Raket zeg eens wat. Oh shit, het was maar een droom, we waren nog onderweg. Bij Ton in de auto zat de TC en de trainer en de aanvoerder van heren 2, dus de gesprekken waren alleen maar over volleybal. Shit heb ik alles gedroomd, hmmm. Misschien een goed teken.

Aangekomen bij de sporthal, (ik denk toch dat het korter kan), de auto van Ton achtergelaten op de afwerkplek. Onderweg waren we nog ingehaald door een bestelauto, waarvan we later merkten dat die toch echt van Tino was, maar dat terzijde. Het begin van de wedstrijd was best wel Chil voor de een, en gestressed voor de ander. Nu begon dan toch de echte wedstrijd, en dat ging best goed. Toch werd deze verloren met 25-20. Hoe verlies je nu zo een set, dat was toch wel de vraag. Pass was Ok, set-up Ok, maken we dan niet goed genoeg af???? Vragen, vragen..

Set 2 gaat beginnen, en dit was een echte idem: weer 25-20 verlies, Alleen nu moest er een achterstand worden weggewerkt. Vreemd alles hetzelfde, maar het gevoel, de flow, de synergie, al die woorden die zóóóó 2008 zijn, waren weg.

Wat nu met de derde set? Wat doen we? We spelen als tijgers natuurlijk, maar toen ging het echt mis, de raket sloeg op hol, als spelers dit lezen waarmee ik jaren gespeeld heb dan kennen die dat nog. Eigenlijk is dan de enige remedie: wissel. Maar helaas Tim had nog steeds Europa proberen op te roepen via de porceleinen telefoon die avond ervoor, dus die was er niet. Dus ik bleef staan. Fout, echt wel heel erg fout. Maar ja niks meer aan te doen, weer een verlies die set: 25-15.

De vierde set, tja need I say more.... einde, over, 25-15, jammer, en nog veel meer krachttermen die oh zo 2008 en 2009 zijn. De mannen verdrinken hun verlies en zijn best wel kapot. Het wil maar niet lukken. Zelfs dames 2 streeft ons voorbij. En ook de trainer verloor zijn beheersing, zóóó 2008, en zoo jammer.

Komende week staat in het teken van herstel. En toch willen vechten om uit dat diepe dal met die steile hellingen omhoog te krabbelen. Terugkijkend hebben we gevochten, op dat moment die avond was het te scherp, de rauwe reacties hebben plaats gemaakt voor nadenken. Wellicht had ik beter kunnen blijven dromen! Toch nog een citaat, misschien winnen we er wel wat mee. "Je moet nu eenmaal je verlies kunnen nemen en proberen het dan voor de rest goed te houden en dan zal je wel zien dat het ook geen verlies meer is." De rocketman.

En oh ja, de scheidsrechter was deze keer lief, en zeker geen thuisfluiter.